تاریخچه پیدایش عطر ادکلن-perfume history
تاريخچه استفاده از عطر به 2500 سال قبل و به كشور ايران برمي گردد. ايرانيان قديمي ترين مردماني بودند كه از عطر و اسانسهاي معطر به صورت تجملاتي استفاده ميكردند. ده قرن قبل از ميلاد ايرانيها يكي از اولين تمدهايي بودند كه به تجملات اهميت داده، روزانه با لوسيونهاي معطر خود را شستشو ميدادند و در نوشيدنيهاي خود از اسانسهاي عطردار استفاده مي كردند. اگرچه هيچ مدركي دال بر توليد عطر در امپراتوري پادشاهان ايراني به دست نيامده ولي چيزي كه مسلم است ايرانيها براي اسانسها از همسايگان خود، مبالغ هنگفتي مي پرداختند. ولي اين تمدن هاي روم بودند كه عطرسازي را به هنري واقعي تبديل كردند هنري كه اكنون به يكي از صنعتهاي مطرح دنيا تبديل شده است.
قرنها پيش از اين، عطر به عنوان ماده اي براي خوشبو كردن محيط در مراسم مذهبي مصريان سوزانده مي شد. در آن زمان استفاده از اين مواد خوشبو تنها به آيينها و تشريفات مذهبي اختصاص داشتند اما به تدريج از اين مواد براي ساختن پماد جهت تسكين و درمان زخمهاي پوستي نيز استفاده شد .
نخستين شكل عطر، بخور بود كه اولین بار در حدود سال4000 پيش در بين النهرين كشف شد.
مواد خوشبوكننده اوليه تنها مخلوطي از ادويه آسياب شده نرم بودند كه با مایع بهم مي چسبيدند. پيشرفت بعدي كشف اين موضوع بود كه اگر ادويه يا گلي در چربي يا روغن خيسانده شود، چربي يا روغن، بخشي از ماده اصلي خوشبوكننده را نگه مي دارد. بدين ترتيب روغنهاي دارويي و مرهمهاي معطر معروف زمان مسيحيت ساخته شد.
بنا به هيروگليفهاي كشف شده، عطر در زندگي مصريان نقش مهمي بازي مي كرد. تا آغاز عصر طلايي مصريان، عطر فقط در مراسم مذهبي براي خدايان يا فراعنه استفاده مي شد. به تدريج صمغها، خوشبوكننده ها و روغنهاي معطر از انحصار روحانيون خارج شد و مردم موظف شدند حداقل هفته اي يك بار از آن استفاده كنند. از آن جايي كه مصريان معتقد بودند كه روح به آسمان ميرود، خويشاوندان مرده، نوعي صمغ قهوه اي رنگ مايل به قرمز يا زرد خوشبو و تلخ و تند همواره كوزه هايي پر از مواد خوشبوكننده در مقبره ها مي گذاشتند.
آب و هواي مناسب مصر، آنان را قادر ساخت از هند ادويه ها و مواد بودار زيادي مانند زنجبيل، فلفل و چوب صندل وارد كنند. آنان هنوز نيز در توليد روغن اسانس عطر كه بخش مهمي از محصولات دنيا را تشكيل ميدهد، جايگاه برجسته اي دارند.
يونانيان و روميان عطر را از مصريان گرفتند. نزد كرتيان نيز محبوبترين گلها سوسن و رز بود. آنان در ساختن روغنهاي گياهي مثل روغن زيتون و روغن بادام سر رشته داشتند، ساخت روغن رازيانه و ريشه زنبق زرد را به اين صنعت افزودند. يونانيان اولين عطر مايع را ساختند. گرچه با عطرهاي امروزي تفاوت داشت. اين عطرها، پودرهاي خوشبويي بودند كه بدون الكل با روغن مخلوط مي شدند. از آن جايي كه يونانيان در مصرف عطر افراط ميكردند، سولون در قرن ششم استفاده از عطر را در قانون ممنوع كرد تا در هزينه هاي وارداتي صرفه جويي شود، اما اين ممنوعيت، چندان نپاييد. تئوفراستوس آتني درباره بوهاي مختلف، روغنها و منشأ گياهي آنها و حتي درباره اثر ادراك ما از بوها نيز تحقيق كرده و به رابطه بين اين ادراكها و قوه چشايي پي برده بود.
ونيز و فلورانس در دوره رنسانس مراكز عطرسازي بودند. كاترين دمديسي بعد از ازدواج با هانري دوم، پادشاه فرانسه، عطرسازش را از ايتاليا با خود برد. آزمايشگاه اين عطرساز با يك راهروي مخفي به آپارتمان كاترين وصل ميشد به اين ترتيب امكان دزديده شدن فرمول عطرهاي او وجود نداشت. در اين دوران فرانسه به امپراتوري عطر تبديل شد و درباريان فرانسه كه عليرغم لباسهاي با شكوه و كلاه گيس هاي پودر زده به نظافت خود اهميت نمي دادند به مصرف كنندگان اصلي عطر تبديل شدند.
در دوران انقلاب فرانسه اين صنعت افول كرد. در اين دوران، عطر جديدي به نام «گيوتين» در بازار عرضه ميشد كه منشأ آن ناشناخته است. اما انقلابيون و مردم عادي از آن استفاده مي كردند. با به قدرت رسيدن ناپلئون، صنعت عطرسازي دوباره شكوفا شد. شهر گراسه فرانسه بزرگترين مركز توليدكننده مواد اوليه عطر از نظر تجارت ياسمن، رز و پرتقال است كه از سال 1724 به اين كار اشتغال دارد . در طول قرن هفدهم، استفاده از بوي خوش و عطر كاملاً در بين مردم رايج شد. دستكش هاي معطر در فرانسه به بازار آمد و در سال 1656 بود كه اولين صنف سازندگان عطر و ادکلن تأسيس شد. استفاده از عطر در كشور فرانسه بيش از ساير نقاط جهان به سرعت افزايش پيدا كرد . در آن زمان مهاجران ايتاليايي كه در توليد دستكش مهارت داشتند از اسانس گلها براي معطر كردن دستكشهاي چرميشان استفاده مي كردند. این شهر، داراي آب و هواي بسيار مطلوب، خاكي حاصلخير و كوههايي بلند است كه مانند حصاري دور منطقه را فرا گرفته اند و مكاني ايده آل براي رشد گلهايي مانند رز، ياس و اسطوخودوس مواد اوليه عطرسازي به شمار مي آيند.
